Джым. А ўсё таму, што я з маладых гадоў хадзіў на могілкі гуляць у арлянку. Далібог, пачаў з арлянкі і пакаціўся. Маці казала, што я дрэнна скончу, і яе прадраканні спраўдзіліся. Мабыць, сталася лепш, што я трапіў на гэты востраў. Я шмат раздумліваў тут у адзіноце і раскаяўся. Цяпер ужо не спакусіш мяне выпіўкай. Канечна, ад выпіўкі я не буду адмаўляцца і зараз, але толькі крышачку, не больш напарстка, на шчасце… Я даў сабе слова паправіцца і цяпер ужо не заблытаюся, вось убачыш. А галоўнае, Джым, — ён азірнуўся і панізіў голас да шопату, — дык-жа я зрабіўся зараз багачом.
— Тут я канчаткова пераканаўся, што няшчасны звар'яцеў на адзіноце. Відаць, мая думка адлюстравалася ў мяне на твары, таму што ён палка паўтарыў:
— Багачом! Багачом! Слухай, Джым, я зраблю з цябе чалавека! Ах, Джым, ты будзеш благаслаўляць лёс, што першы знайшоў мяне!
Раптам яго твар пацямнеў, ён сціснуў маю руку і пагражаюча ўзняў палец.
— Скажы мне праўду, Джым: ці не Флінтавы гэта карабль?
Мне прышла ў галаву шчаслівая думка. Гэты чалавек можа зрабіцца нашым саюзнікам. І я зараз-жа адказаў яму:
— Не, не Флінтавы, Флінт памёр, але паколькі вы хочаце ведаць праўду, вось вам праўда: на караблі ёсць некалькі старых таварышоў Флінта, і для нас гэта вялікае няшчасце.
— Ці няма ў вас… аднаногага? — выкрыкнуў ён, задыхаючыся.
— Сільвера? — спытаў я.
— Сільвера! Сільвера! Так, яго называлі Сільверам.
— Ён у нас повар. І верхаводзіць усёй шайкай.
Ён усё яшчэ трымаў мяне за руку і пры гэтых словах ледзь не зламаў яе.
— Калі ты падасланы Доўгім Джонам, — сказаў ён, — я прапаў. Але ці ведаеш ты, дзе ты знаходзішся?
Я расказаў яму ўсё, і аб нашым падарожжы і аб пакутлівым становішчы, у якім мы апынуліся. Ён слухаў мяне