— Тры гады! — усклікнуў я. — У вас было крушэнне?
— Не, прыяцель — сказаў ён, — мяне пакінулі тут, на востраве.
Я чуў аб гэтым жахлівым пірацкім пакаранні: вінаватага высаджвалі на які-небудзь аддалены і пустынны востраў і пакідалі там аднаго, з невялікай колькасцю пораху і куль.
— Пакінуты на гэтым востраве тры гады назад, — працягваў ён, — ад таго часу кармлюся казляцінай, ягадамі, устрыцамі. Чалавек можа жыць усюды, куды-б яго не закінула, але каб ты ведаў, мой мілейшы, як засумавала маё сэрца аб сапраўднай чалавечай ежы! Ці няма ў цябе з сабой кавалачка сыру? Няма? Ну вось, а я шмат доўгіх начэй сплю і бачу сыр, падсмажаны на кавалачку хлеба… Прачынаюся, а сыру няма.
— Калі мне пашанцуе вярнуцца да сябе на карабль, — сказаў я, — вы атрымаеце вось гэтакую галаву сыру.
Ён абмацваў маю світку, гладзіў мае рукі, разглядваў мае чаравікі і, змоўкнуўшы, па-дзіцячаму радаваўся, што бачыць перад сабой чалавека.
Пачуўшы мой адказ, ён глянуў на мяне з нейкай хітрасцю.
— Калі табе пашанцуе вярнуцца да сябе на карабль? — паўтарыў ён мае словы. — А хто-ж можа табе перашкодзіць?
— Ужо, вядома, не вы, — адказаў я.
— Вядома не я! — усклікнуў ён. — А як цябе завуць, прыяцель?
— Джым, — сказаў я.
— Джым, Джым, — паўтараў ён з асалодай. — Так, Джым, я так жыў, што мне сорамна нават расказваць. Ці паверыў-бы ты, гледзячы на мяне, што мая маці была вельмі добрая шляхетная жанчына?
— Паверыць цяжкавата, — згадзіўся я.
— Яна была надзвычай добрая жанчына, — сказаў ён. — Я рос ветлівым, добравыхаваным хлопчыкам і ўмеў так хутка паўтараць на памяць катэхізіс, што нельга было адрозніць адно слова ад другога. І вось што з мяне вышла,
