яму ўдзячны за сваё выратаванне ад смерці, хоць, канечна, не мог забыць, як ён хацеў здрадзіць мне зноў. Доктар груба адклікнуўся на Сільвераву заўвагу:
— А можа яны хворыя і трызняць.
— Правільна, сэр, — сказаў Сільвер, — але для нас з вамі гэта зусім аднолькава.
— Я мяркую, наўрад ці прэтэндуеце вы на тое, містэр Сільвер, каб я лічыў вас сардэчным, пачцівым чалавекам, — заўважыў насмешліва доктар, — і я ведаю, што мае пачуцці будуць здавацца вам крыху дзіўнымі. Але, калі-б я быў сапраўды ўпэўнены, што яны хворыя і трызняць, я, нават рызыкуючы сваім жыццём, пайшоў-бы да іх, каб даць ім урачэбную дапамогу.
— Прашу прабачэння, сэр, вы зрабілі-б вялікую памылку, — запярэчыў Сільвер. — Страцілі-б сваё каштоўнае жыццё, толькі і ўсяго. Я цяпер на вашым баку і душою і целам і не хацеў-бы, каб наш атрад страціў такога чалавека, як вы. Я вельмі многім вам абавязан. А гэтыя людзі нізавошта не маглі-б стрымаць сваё слова гонару. Мала таго, яны ніколі не паверылі-б і вашаму слову.
— Затое вы добра ўмееце трымаць сваё слова, — сказаў доктар. — У гэтым можна было пераканацца нядаўна.
Больш аб трох піратах мы бадай што нічога не ведалі. Толькі аднойчы мы пачулі воддальны ружэйны стрэл; мы рашылі, што яны заняліся паляваннем. У нас адбылася нарада, і было вырашана не браць іх з сабой, а пакінуць на востраве. Бена Гана вельмі ўзрадавала такое рашэнне.
Грэй таксама адобрыў гэта. Мы пакінулі ім вялікі запас пораху і куль, груду салёнай казляціны, крыху лякарстваў ды іншых неабходных рэчаў, інструменты, вопратку, запасны парус і, па асобаму жаданню доктара, вялікую порцыю табакі.
Нам больш не было чаго рабіць на востраве. Карабль быў ужо нагружаны і золатам і прэснай вадой, і, на ўсякі выпадак, рэшткамі салёнай казляціны. Нарэшце, мы ўзнялі якар і вышлі з Паўночнай бухты. Над намі развяваўся той самы сцяг, пад якім мы змагаліся, абараняючы нашу крэпасць ад піратаў.
