шаўся з пахам хвоі. Паветра было свежае і рухавае. Ззяла сонца, але лёгкі ветрык асвяжаў нашы твары.
Разбойнікі ішлі ўрассыпную і весела пераклікаліся паміж сабой.
У сярэдзіне, крыху адстаўшы ад усіх, цягнуўся Сільвер, цягнучы мяне за сабой на вяроўцы. Цяжка было яму ўзбірацца па сыпучаму жвіру спада. Мне не раз даводзілася падаваць яму руку і падтрымліваць яго, калі ён спатыкаўся.
Так прайшлі мы каля поўмілі і ўжо дасягнулі вяршыны, калі раптам разбойнік, які ішоў лявей другіх, голасна крыкнуў ад жаху. Ён крычаў няспынна, і ўсе падбеглі да яго.
— Вы думаеце, ён знайшоў наш скарб? — сказаў стары Марган, паспешна прабягаючы міма нас. — Не, не, мы яшчэ не дабраліся да таго дрэва.
Так, ён знайшоў не скарб. У падножжы высокай сасны ляжаў чалавечы шкілет. Травы-уюны аплялі яго густой сеткай, ссунуўшы з месца некаторыя з дробных касцей. Дзе- ні-дзе на ім захаваліся рэшткі спарахнелай вопраткі. Я ўпэўнены, што не было сярод нас ні аднаго чалавека, у якога не прабег-бы па скуры мароз.
— Гэта быў марак, — сказаў Джордж Меры, які крыху смялей за астатніх разглядаў згніўшае рыззё. — Вопратка ў яго была марская.
— Вядома марак, — сказаў Сільвер. — Я думаю, ты не спадзяваўся знайсці тут біскупа. Аднак, чаму гэтыя косці так дзіўна ляжаць?
І сапраўды, шкілет ляжаў у незвычайнай позе.
Па дзіўнай выпадковасці (ці вінаваты тут птушкі, што дзяўблі яго, ці, магчыма, павольна растучыя травы, што абвінулі яго з усіх бакоў) ён ляжаў на выцяжку, просты, як страла. Ногі яго паказвалі ў адзін бок, а рукі, узнятыя ў яго над галавой, як у плаўца, які рыхтуецца скочыць, — у другі.
— Ага, я пачынаю разумець, — сказаў Сільвер. — Гэта компас. Так, так. Вунь тырчыць, быццам зуб, вяршына Вострава шкілета. Праверце па компасу, куды ўказвае гэты мярцвяк.
