лівілася, і я адвёў іх карабль. Ён стаіць каля паўднёвага берага Паўночнай бухты. У часе прыліва яго можна адтуль вывесці.
— Карабль?і — усклікнуў доктар.
Я коратка расказаў яму ўсё, што здарылася. Ён выслухаў мяне з поўнай маўклівасцю.
— Гэта лёс, — заўважыў ён, калі я скончыў. — Усякі раз ты ратуеш нас ад вернай пагібелі. І няўжо ты думаеш, што цяпер мы дамо табе памерці пад нажом? Гэта была-б кепская нагарода за ўсё, што ты для нас зрабіў, мой хлопчык. Ты адкрыў змову. Ты знайшоў Бена Гана. Лепшай справы ты не зробіш за ўсё тваё жыццё нават калі дажывеш да ста гадоў. Гэты Бен Ган — ой-ой-ой! Да рэчы аб Бене Гане… Сільвер! — крыкнуў ён. — Сільвер, я хочу даць вам параду, — працягваў ён, калі повар падышоў, — не спяшайцеся адшукваць скарб.
— Я, сэр, што ёсць сілы буду старацца адцягнуць гэтую справу, — сказаў Сільвер. — Але, клянуся вам, толькі пошукамі скарбаў я магу ратаваць сваё жыццё і жыццё гэтага няшчаснага хлопчыка.
— Добра, Сільвер, — адказаў доктар, — калі так — шукайце. Але я дам вам яшчэ адну параду:сцеражыцеся крыкаў, калі будзеце набліжацца да скарба.
— Сэр, — сказаў Сільвер, — вы сказалі мне ці занадта многа, ці занадта мала. Што вам трэба? Навошта вы пакінулі крэпасць? Навошта вы аддалі мне карту? Я гэтага не разумеў і не разумею. Я слепа выканаў усё, што вы патрабавалі, хоць вы не далі мне і аніякай надзеі. А цяпер гэтыя новыя таямніцы. Калі вы і іх не раскрыеце мне, як-жа я магу вам дапамагаць?
— Не, — задумліва сказаў доктар, — я не маю права паведамляць вам пра такія справы. Гэта не мая таямніца, Сільвер. Інакш, клянуся парыком, я-б вам усё расказаў. Калі я скажу яшчэ хоць слова, мне пападзе тады ад капітана. І ўсё-ж я дам вам маленькія надзеі, Сільвер: калі мы абодва з вамі выбярэмся з гэтай воўчай ямы, я пастараюся выратаваць вас ад шыбеніцы.
Сільверавы твар раптам заззяў.
