Ён усеўся на бочку з брэндзі і пачаў набіваць табакай сваю люльку.
— Дай-ка мне агеньчыка, Дзік, — папрасіў ён.
І, закурыўшы, дадаў:
— Дзякуй, друг. Можаш пакласці галавешку. А вы, джэнтльмены, кладзіцеся, не звяртайце ўвагі. Вы зусім не абавязаны стаяць перад містэрам Гоўкінсам навыцяжку. Хай ён прабачыць вас, пакарай мяне бог! Такім чынам, Джым, — працягваў ён, зацягнуўшы з люлькі, — ты тут. Такі прыемны сюрпрыз для беднага старога Джона! Я з першага погляду ўбачыў, што ты спрытны хлопец, але цяпер я бачу, што ты проста герой.
Зразумела я ні слова не сказаў у адказ. Яны паставілі мяне каля самай сцяны, і я стаяў проста, стараючыся, як мага спакойней глядзець Сільверу ў твар. Але ў сэрцы маім быў адчай.
Сільвер бестурботна зацягнуўся разы два і загаварыў зноў:
— Паколькі ты забрыў да нас у госці, Джым, — сказаў ён, — я раскажу табе ўсё, аб чым думаю. Ты мне заўсёды быў да сэрца, таму што ў цябе галава на плячах. Гледзячы на цябе, я ўспамінаю той час, калі і я быў такі-ж малады і прыгожы. Я заўсёды хацеў, каб ты далучыўся да нас, атрымаў сваю долю скарбаў і памёр у раскошы, багатым джэнтльменам. І вось, сынок, ты прышоў, нарэшце. Капітан Смолет — добры марак, я гэта заўсёды сцвярджаў, але ўжо вельмі вымагальны наконт дысцыпліны. „Абавязак перш за ўсё“, кажа ён, і зусім правы. А ты ўцёк ад яго, ты пакінуў свайго капітана. Нават доктар нездаволены табою. „Няўдзячны нягоднік“, называў ён цябе. Адным словам, да сваіх табе ўжо нельга вярнуцца, яны цябе не жадаюць прыняць. І, калі ты не захочаш заводзіць трэцюю каманду, табе прыдзецца далучыцца да капітана Сільвера.
Ну, не так яшчэ дрэнна. Значыцца, мае сябры жывы. І, хоць я гатоў быў паверыць сцверджанню Сільвера, што яны злуюцца на мяне за дэзертырства, я вельмі ўзрадаваўся.
— Я ўжо не кажу аб тым, што ты ў нашай уладзе, — працягваў Сільвер, — ты сам гэта бачыш. Я люблю разум-
