Я ўпіваўся яго словамі і радасна пасмейваўся, як пятух, што ўзняўся на плот, але раптам ён узмахнуў правай рукой. Нешта прасвісцела ў паветры, як страла. Я адчуў удар і востры боль. Плячо маё было прыбіта да мачты. Ад нясцерпнай болі і ад нечаканасці — не ведаю, абдумана ці несвядома, — я націснуў абодва куркі. Мае пісталеты стрэлілі і вываліліся ў мяне з рук. Але яны ўпалі не адны, — з прыглушаным крыкам боцман выпусціў ванты і ўніз галавой паляцеў проста ў ваду.
Раздзел XXVII
„ПІЯСТРЫ“
Карабль нахіліўся так моцна, што мачты павіслі проста над вадой. Я сядзеў на рэі, як на курасадніку, і пада мной была вада затокі. Гэндс, узлезшы не так высока, як я, знаходзіўся бліжэй да карабля і зваліўся ў ваду паміж мною і бульварам. Усяго адзін раз вынурнуў ён на паверхню ў акрываўленай пене і патануў навекі. Калі вада супакоілася, я ўбачыў яго. Ён ляжаў на чыстым, светлым пяску ў цяні карабля. Дзве рыбкі праплылі над яго целам. Іншы раз, дзякуючы калыханню вады, здавалася, што ён варушыцца і спрабуе ўстаць. Аднак, ён быў двойчы мерцвяком: і прастрэляны куляй і захлябнуўся ў вадзе. Ён зрабіўся стравай для рыб на тым самым месцы, дзе хацеў даканаць мяне.
Я адчуў млоснасць, галавакружэнне, спалох. Гарачыя струменьчыкі крыві цяклі ў мяне па спіне і грудзях. Кінжал, які прыбіў маё плячо да мачты, паліў мяне, як распаленае жалеза. Але не боль палохала мяне — такую боль я мог-бы сцярпець без стогну. Мяне палохала думка, што я магу сарвацца з рэі ў гэтую спакойную зялёную ваду, туды, дзе ляжыць мёртвы боцман.
Я з такой сілай абодвума рукамі ўчапіўся за рэю, што зрабілася балюча пазногцям. Я заплюшчыў вочы, каб не бачыць небяспекі. Мала-па-малу галава мая праяснілася, сэрца пачало біцца спакайней і самаўладанне вярнулася да мяне.
