— Страляйце! Страляйце з дому! — крычаў доктар. — А вы, малайцы, пад прыкрыцце.
Але словы яго прапалі дарма. Ніхто не стрэліў. Апошні з чатырох шчасліва пералез частакол і знік разам з усімі ў лесе. Праз хвіліну з нападаючых нікога не асталося, за выключэннем пяці чалавек: чацвёра ляжалі ўнутры частакола і адзін звонку. Доктар, Грэй і я кінуліся ў дзверы, пад абарону тоўстых сцен зруба. Тыя, што асталіся жывымі, маглі кожную хвіліну вярнуцца і зноў пачаць стральбу з мушкетаў. Парахавы дым рассеяўся, і мы адразу ўбачылі, якой цаной здабылі мы перамогу. Гэнтэр ляжаў непрытомным каля сваёй байніцы. Джойс, з прастрэленай галавой, заціх навекі. Якраз пасярэдзіне дому сквайр падтрымліваў капітана, і твары ў абодвух былі бледныя.
— Капітан ранены! — сказаў містэр Трэлоўні.
— Усе ўцяклі? — спытаў містэр Смолет.
— Усе, хто мог, — адказаў доктар. — Але пецярым ужо не ўцякаць ніколі!
— Пецярым! — крыкнуў капітан. — Не так дрэнна. У іх выбыла са строю пяцёра, у нас толькі трое, значыць, нас цяпер чацвёра супроць дзевяці, Гэта лепш, чым было спачатку: сямёра супроць дзевятнаццаці[1].
- ↑ У сапраўднасці жывымі да таго часу асталіся толькі восем разбойнікаў, таму што чалавек, падстрэлены містэрам Трэлоўні на борце шкуны, памёр у той-жа вечар. Але, зразумела, мы даведаліся аб
гэтым значна пазней.
Заўвага аўтара.
