Гэта старонка не была вычытаная
Дзеці палёў і лясоў —
пяцера беларусоў.
Выйшлі яны з грамадой
з горам сваім, з жальбой,
раны і крыўды свае
вынесьлі ў белы сьвет…
Душыць прыгнёту змрок,
сочыць варожы зрок…
У панскай Варшаве гульба,
у панскіх палацах баль:
зробіць за ўсё разьлік
крэсаў усходніх мужык.
У шэры сярмяжны ўзьмёт
выкінуў сьмерць кулямёт…
Пяць палягло — ня ў сьне,
пурпурам выцьвіў сьнег…
І адыходзіў дзень
з ценьмі нязбытых надзей.
З косаўскіх ціхіх стрэх
хто гэту цень сатрэ?..
Хто ў варожым кругу
выбеліць кроў на сьнягу?
Хто яшчэ можа маўчаць
там, дзе загінулі пяць?..
