Гэта старонка не была вычытаная
Мая служба вельмі цяжкая, — найгорш, калі Ганулька — мая родная, каханая сястрычка, седзючы пры адным стале с панамі, — крыкне: „Адам! ешчэ бутэльку віна!“ — Ляту, нясу, атпечатываю, неяк ногі і рукі мае трасуцца, і мест у шклянкі лію віно на белы чысты абрус, бо не на віно гляджу; гляджу, як зачараваны, ў сініе, сініе вочкі сваей Ганулькі, і хочэцца мне крыкнуць на ўвесь гэты рэстаран, не — не рэстаран, а крыкнуць так, каб ўвесь сьвет пачуў: „кідай, сестра, безработную службу! кідай, дарагая мая!“
