Старонка:Бѣлорусскіе народные разсказы (1908).pdf/91

Тому ужо три года
Якъ я съ житьемъ чуть ни простіуся
Мнѣ вялікая была пригода
Што я ня видѣу якь родіуся.
Понесъ я у лѣсъ стоякъ
Кабъ яго обновиць
И на ель поставиць ни абы якъ
А кабъ рой пчолъ уловиць.
Ель была якъ вилы и тоустая
А по межъ вилъ дупло
И дужа была яна густая
Што ажъ у дублѣ тепло.
Тольки я стоякъ къ ели привязау
Да видаць Богу я ни помоліуся
Вотъ якъ зъ ели я злѣзау
Дыкъ у дупло и проваліуся
Обняу мяне вялыкій ворохъ
Ахъ ты Боже мой Творецъ
Чую я яки то шорохъ
Во приходиць мнѣ копецъ.
Ажъ модвѣдь лѣзъ медомъ поживитца
Да и апустіу у дупло хвостъ
Али пришлося яму зъ ели звалитца
Хоць и звѣръ быу то ня простъ.
Треба мнѣ за хвостъ схватиць яго рукой
Може мяне отъ смерти енъ спасѣць
Хоць гэта звѣръ страшный такой
А нехай мяне хоць на землю знясѣць.
Я яго за хвостъ схватіу
А енъ якъ раунуу со страху
И также енъ на гэта ратіу
Што и рѣзауся на землю зразялху.
Медвѣдь зваліуся подъ низъ
А я на яго на верхъ
Ахъ кабъ ты дау Богъ ослизъ
Кабъ хто видѣу то быу смѣхъ.
А самъ утекаць пустіуся
Да скоро рынууся изъ ногъ
И тутъ же енъ съ житьемъ простіуся
А мяне ратавау ящо Богъ.