Старонка:Бѣлорусскіе народные разсказы (1908).pdf/63

Да ни одны ужо рѣки
А ужо нѣкоторые и озеры
Ужо яны усохли на вѣки
А паролъ глядиць на уберы.
Я много знаю такихъ и озеръ
Што землей заросли
Счастливъ тотъ кто умеръ
Бо яны души спасли.
А штожъ братъ Тарасъ
И я хотѣу табѣ сказаць
Што доходиць ужо до насъ
То Богъ даець намъ знаць
И людямъ стау вѣкъ коротки
А диво, што рѣки и озеры усыхаюць
Ты видишь народъ дерець глотки
А до Бога не уздыхаюць.
Даунѣй же гэтаго ни было
Кабъ у молодыхъ зубы выпадали
А тяперъ насъ до того довело
Кабъ и молодыми сябѣ ни видали.
Хоць тяперъ народъ и красивѣй
Ни таки якъ у старые годы
Да яны жили счастливѣй
А тяцеръ одни ня згоды.
Тольки народъ плодитца
А хто плодіць своя воля
А жиць доуго ни приходитца
Бо кажінному ня доля.
Загрузили Амуръ и Сибирь
Я повидили Уральскихъ гоъь и Сахалинъ.
Да и тамъ для насъ тѣсенъ міръ
И нѣтъ вяселыхъ далинъ.
Кудыжъ тые дѣвалися лѣты
Што тепло суха ажъ течець потъ
А пѣсни паюць дѣуки и кабеты
А тяперъ у хату ховайся якъ кротъ.
Штожъ рабиць братъ Касьянъ
Видаць Богу такъ угодно
Што Богъ робиць намъ изъ янъ
Бо народъ стау жиць модно.