Старонка:Бѣлорусскіе народные разсказы (1908).pdf/37

А и мы съ тобою не плясали
А тяперь мы ужо хухраками.

Такъ бывало мы съ тобою пляшемъ
Подъ скрипку абы подъ дуду
Да ящо ажъ и руками машемъ
А тяперъ познали мы бѣду.

Коли скрипачъ а бы дударъ
То их любють дѣуки и малцы
Их, любють сваты и господаръ
Што у ихъ непростые палцы.

У дудара хоть и тоустыя лупы
И щоки яго надуты
Да пэуно енъ не глупы дяцюкъ
Коли играеть радуты.

Усе сусѣдъ пройшло
Мелькомъ якъ майскій день
А што къ намъ тяперъ пришле
То гета для насъ тѣнь.

Мы съ тобою гуторку развели
Здаетца што безъ конца
Да гляди брата, кабъ не увели
Кабылицу абы жеребеца.

Счаслива сусѣдъ оставатца,
Съ Богомъ братъ Пахомъ
На што намъ плакать абы смѣятца,
Хоть бѣда и сядить верхомъ.

|}

Денисъ.

Охъ темненькіе я убогій,
И штожъ мнѣ бѣдному рабиць,
Ослѣпъ што и ня вижу дороги,
И ня магу хлѣба зарабиць.

Коли што быу я Денисъ
И крѣпки быу дзяцюкъ,
А тяперъ я слѣпъ сіу и лысъ
И во што одѣтца нѣтъ а ни цюкъ.

Сынкая сабе выгодовау,
Хоць самъ біуся такъ и сякъ,