віцьцю пролетарскай літаратуры. Іхныя выступленьні на творчых шляхох пролетарскай літаратуры зьяўляюцца нічым іншым, як пропагандай ідэй варожага лягеру паміраючай буржуазіі. Ня больш.
Для таго, каб скончыць з разглядам творчай дзейнасьці пісьменьніка М. Зарэцкага за апошнія часы, неабходна спыніць увагу чытача на «Падарожжы на Новую Зямлю» — на ўражаньнях і разважаньнях М. Зарэцкага ў сувязі з паездкаю яго на Мар’інскі балотны масыў. Пропагандуючы тэорыю самабытнасьці, пропагандуючы нацыянал-дэмократызм у «Падарожжы на Новую Зямлю», М. Зарэцкі, рашуча абмяжоўваючыся ад «пазадзьдзяў расійскае культуры», так і не заўважыў, як у той-жа час ягоная самабытнасьць зьяўляецца запазычанай у буржуазнай, бюргерскай Нямеччыны. Пісьменьнік увесь у марах, калі ён убачыць Беларусь разьбітую на хутары, а на хутарох будуць стаяць чырвоныя, крытыя чарапіцаю хаты, такія, якія пісьменьнік бачыў, будучы ў Нямеччыне. У гэтым «самабытнасьць» М. Зарэцкага. Добрая самабытнасьць! Яна выразна орыентуецца на буржуазны Захад, самабытнасьць, скіраваная да пропаганды капіталістычнага, хутарскага разьвіцьця сельскай гаспадаркі Савецкай Беларусі, у той час, як у нас партыя і савецкая ўлада, накіроўваючы сельскую гаспадарку па соцыялістычным шляху разьвіцьця, праводзяць з посьпехам суцэльную колектывізацыю акруг і раёнаў. Вось тут якраз мы і знаходзім
