Старонка:Буралом (1925).pdf/7

У кузьні.

Зьвініць, зьвініць. Блішчыць, блішчыць.
То молат б‘е. Іскравіць ён.
Шыпяць мяхі. Агонь гручыць.
Ня гром пяе — кавадлы стогн.

Крывавіць сталь — чырвона сталь.
О, дуж каваль. Як дуб каваль…
Ён стукне раз і два рукой.
Дзяржыць ланцуг перад сабой.
І бразь! і бразь! Бы казак бог, —
Ён з ланцугоў куе нарог.

∗     ∗
∗

Вуглі гараць — бы ў вочах злосьць.
Гэй, шмат работ! Гэй, працы шмат!
Аж абцугі хрыпяць, бы косьць.
Каваль пяе. Каваль багат.

Народ вакол плячо ў плячо —
Сярпы, сярпы куюць з мячоў.
О, творыць цуд узмах рукі —
Гарматы б‘юць тут на цьвякі.
А шаблю грук і стук — каса.
І зык, і бліск — касцом краса!

І круць і верць туды-сюды —
Тачыла рве луску іржы.
Няма бяды, няма жуды.
Выходзь, жняя, на ўздоўж мяжы!