Старонка:Буралом (1925).pdf/29

к сонцу Рэволюцыі —
к свайму Леніну,
к яго казцы, замалёванай вялікім малерам,
к грымотна-бурнаму
Чырвонаму Крамлю.
З усюль:
ад Афрыкі пякуча-шэрай,
ад вод блакітных Ганга,
ад старых сьцен Кітаю,
ал тундраў малочна-мглістага Сібіру,
ад зямель Колюмба,
да паўстанчых змрочных пушчаў Беларусі
зьліваюцца ў адзін вялікі шквал
дэмонстрацыі і мітынгі рабочых.
Бо кожны сэрцам разумее,
што Леніны ў гісторыі чалавецтва
ў тысячагодзьдзі толькі раз бываюць,
якія твораць эры на зямлі.
Кожны край пасвойму
веліч яго ставіць:
— Ленін — Конфуцы,
— Ленін — Будда,
— Ленін — Маісей,
— Ленін — Хрыстос,
— Ленін — Магамэт,
— Ленін — Наполеон,
— Ленін — Бісмарк,
— Ленін — Вашынгтон,
— Ленін — Маркс.
Так з усяго сьвету.
А беларуская кабета ў шэрай вёсцы
ад прастаты і шчырасьці сваёй
галошаньне дзядоўскае заводзіць,
пранікнутае горам,
аплеценае вобразамі старасьвецкіх дзён,
як тыя дэсаны на паясох вясковых:
— На каго-ж ты нас пакінуў, ой, татуленька!