|
Сьмерць…
Бура…
Трывога…
Ня йдзі… Ой, ня йдзі ты, асілак-юнача!
Ляжыць прад табою страшная дарога.
Пагінеш, адважнік… Ня йначай…
Пад небам імкнуцца чырвоныя коні,
Пярун, навальніца рагочуць на гонях,
І страх і дрыготы абшар абвілі,
Віхорыцца ўсё
На зямлі…
І кроў…
І руіны…
Ой, горкая будзе, дзяцюк, твая доля! —
Сьмерць зрэжа касою, бы кветку-расьліну,
Груган зьнясе косьці па полі…
«Пайду я!
«Жадаю хмялець!
«Загарэцца!
«Усім сьветам магу кіраваць я, здаецца!
«Як пушчаны некім імпэтнай стралой,
«Памчуся ў гару! Над зямлёй!
«Мне полымя!
«Крыльлі!
Я зьмераю вольным саколам абшары,
«Дзе громы ў высотах пуціну прарылі,
«Сусьветнасьць я кіну ў пажары…
|
