(Аддае ключ падміргвае і ідзе ў млын. З млына). Ды глядзі, Палашка, каб капуста была смачная… (Зьнікае).
Палашка. Можа і ты пашлеш мяне капусту варыць з пеўнем?
Несьцер. Дурная ты, Палашка!.. (Глядзіць на яе, усьміхаючыся).
Палашка. Сам ты дурны, Несьцер!
Несьцер. Ну, годзі, Палашка! Пагуляла ў адпачынку — і досыць! Ідзі дадому.
Палашка. Капусту варыць?..
Несьцер. Адчапіся ты з сваёю капустаю!.. Я за гэтыя два месяцы забыўся, якая яна і на смак! (Дзед падслухвае). Не ў капусьце, Палашка, сіла! (Дзед дакорліва ківае галавою).
Палашка. А ў чым?
Несьцер. А тым, каб разумна жыць… Ты вось казала — да сэпаратараў хочаш?.. Ідзі… Працуй. Ня толькі што каля капусты рабіць. Я праўду табе скажу: ня вельмі веру, што з цябе бацькаў дух выветрыўся. Ня лёгка яно адмовіцца ад роскашы, калі перад табою беднасьць! Можа і зараз ты шчыра хочаш працаваць, ды хто яго ведае, можа гэта толькі так, абы мне наперакор. Вось, калі гэта сапраўды, калі не прапала дарам навука гэтых месяцаў, тады — іншая справа.
Палашка. Ведаеш што, Несьцер? Ідзі да чортавай мацяры! Вось і ўсё, што я табе на гэта скажу! На табе ключ ад хаты і ніколі ты не дачакаешся, каб я зьвярнулася да цябе.
Несьцер. Я так і ведаў. (Бярэ ключ). Матчына верашчака з блінамі лепш, чым бядняцкі сухі хлеб.
