ЗЬЯВА III
Паўлюк — Шчусь — Самахвал
Шчусь. Няма нікога? Ну і часы!.. У свой млын хаваючыся трэба заходзіць.
Самахвал. Куды гэта ён пашоў?
Паўлюк. За тутунём пабег. Разглядайце на здаровейка.
Самахвал (заглядае ў млын). Дык гэта тая самая машына, што электрычнасьць робіць?
Паўлюк (зьняважліва). Ну, і машына!.. Пшыкаўка якаясьці, а не машына?.. Вунь у Амэрыцы…
Шчусь. А бадай табе заняло!.. Носіцца з тою Амэрыкаю, як дурань з пісанай торбаю!..
Паўлюк (абражаны). Што з вамі гаварыць, тата; калі вы нічога не разумееце…
Шчусь. Замаўчы!.. Дурніца ты амэрыканскі!.. Дай сказаць слова!..
Паўлюк. Калі ласка! (Адыходзіць).
Самахвал. Т-ак! Машынка працуе!.. Добрая машына!.. Гэта, кумок, не газьнічка… Т-ак. Шкада, шкада… Паспадзеваліся вы, кумок, на таго прайдзісьвета Мількевіча… Трэба было ў іншыя дзьверы стукаць. Т-ак… Шкада!.. Чуеце, як працуе?.. Як гадзіньнік!
Шчусь (са злосьцю, ціха). Не дапякайце ўжо хоць вы мяне сваімі словамі, кумок!
Самахвал. Т-ак!.. Як ні кажэце, шкада!..
Шчусь (злосна). Цьфу!.. З вамі гаварыць!.. (Заглядае ў млын). (Паўлюк насьвіствае „кирпичики“).
Самахвал. Вось часы насталі!.. Хоць лажыся вось тут дый давай сябе жыўцом закапаць. Калісьці, бывала, пойдзеш да заго, да другога, з тым
