«Босыя на вогнішчы» — гэта не паэма арганізаванага гарадзкога пралетарыяту буйных прадпрыемстваў, гэта паэма басанжы, — нашае сялянскае беднаты, нашага паўпралетарыяту і нязначнага пралетарыяту. Але ў Беларусі гэта і ёсьць самаяперадавая і самая рэвалюцыйная сіла. Тыя, якія жадалі пісаць пра гэтую беднату, застаючыся ў народніцкай ідэалёгіі, маглі толькі плакаць — іх паэзіі ў цяперашні час рэакцыйная ў існасьці
М. Чарот адчуў і выявіў, як гэтая басанож падпарадкуецца сусьветнаму рэвалюцынаму руху, дыктатуры гарадзкога пралетарыяту, як і яе жыцьцё пачынае цячы ў новых гарадзкіх рытмах
Гэта цяжкая задача для беларускае паэзіі, і М. Чарот яе разьвязаў.
І разам з тым ён змог перасыпаць сваю паэму цудоўнымі лірычнымі строфамі, поўнымі веры й сілы.
Вядома, паэма „Босыя на вогнішчы“ павінная быць толькі першым этапам у разьвіцьці беларускай пралетарускай паэзіі і самога паэта, але як гэтакую яе трэба ацаніць належным парадкам. Мы не сумняваемся, што беларуская пралетарская літаратура з гэтай паэмы пойдзе далей хуткімі крокамі
Няхай будзе так:
|
«Іграйце песьню трубачы! |
В. Кнорын.
