Паняслася песьня волі
Між лясоў густых, балот…
І аб лепшай вольнай долі
Стаў для рэчкі пець чарот
4.
Крыжы… курганы на балоці
Заросшыя дзернам магілы —
Усё ў вогненнай зябў пазалоце:
Бушуюць дзьве страшныя сілы, —
Змагаюцца: праца з багацьцем;
Сьвет новы жыцьцё ўтварае: —
Зышліся дзьве моцныя раці,
І праўда няпраўду змагае.
Глядзяць, пацяшаюцца людзі,
Зюзюкаюць бабы паціху:
— Цяпер мо‘ і нам добра будзе?
Забудзем бяду ўсю і ліха.
— Баіцца наш пан непаседа,
Нябось, яго кончыцца песьня!
— Ня будзем больш мець дармаеда
Да працы сам пойдзе, аж трэсьне! —
5.
— Стойце, хлопцы! будзь на месцы.
Ня кідайце на бяду…
— А казаў паганы ў Брэсьце,
Што вайною не пайду…
А цяпер — глядзі! Ну, дзіва?!
Пачакайце… як-жа нас?
— К вам мы прыдзем, прыдзем жыва,
А цяпер мы: раз — два! — раз!!!
Пры запаленых будынках,
Чуем плач мы беднаты…
— Дзе-ж цяпер, шукаць прыпынку?
Ці даваць мо‘ ла-та-ты?…
