Гэта старонка не была вычытаная
Рэзаў пянчанай вяроўкай
І долю кляў матчыну.
Тады, як рабіў яшчэ паншчыну,
Як ня меў саматканай сярмягі,
Ня меў і на лапці лазы,
Як сьлязьмі праганяў ён смагу, —
На пана і сеяў, і жаў, і вазіў…
— Прэч, думкі!.. Нашто аб мінулым?!.
Аб сягоньнешнім думае сходзе…
Той кут, што сьвятло захліпнуў ім,
Вачыма з усьмешкай абводзіць…
— Ня буду, ня буду больш верыць,
Што жыве ўсемагутны бог.
Я маліўся, а ён і да сьмерці
Палепшыць жыцьця ня мог!
З твару спаўзьлі маршчыны…
Вытрас люльку, аб ногаць пастукаў…
Успомніў аб комсамольцу сыну,
Што ў лапцёх у горад паблукаў…
