|
Што з таго, што ў цябе віхурыцца
Шум машыны — жалезны сьмерч —
У турме тваіх мёртвых вуліц
Міліёны спаткалі сьмерць.
Што з. таго, што ты ўзьняўся вежамі,
Рэжаш неба жывую сінь —
Ад уздохаў тваіх нясьвежых
Памірае сярмяжніка сын.
Што з таго, што паўстаньню салютуеш,
Што прыбраўся ў чырвоны бляск —
Не забыць, як абсацы лютыя
Нас калісь тут тапталі ў гразь.
Не табе, збудаванаму катамі,
Асьвяціць нам наступны дзень!..
Згінь з вачэй, стары провокатар,
Ланцугі забыцьця надзень!..
Рэжам мы сталёвымі крыльлямі
Вольнай далі блакітную шыр;
Сьлед былога з карэньнем вырвем мы
І засеем быльлём пустыр.
І калі прынясуць стагодзьдзі
Над зямлёй міліёны зьмен,
Успаміны памруць аб горадзе,
Дзе туманілі ночы дзень.
| 
