ўзяў бы, а цяпер дык мы іх і не пражывём ніколі.
Селі яны і думаюць, што рабіць Вось адзін і кажэ:
— Ідзі ты да дому за канём: мы не данясем на сабе грошы.
Адзін астаўся сьцерагчы, а другі за канём пайшоў. — Той, што астаўся пры грашах, кажэ свайму таварышу:
— Ты, браток, зайдзі да маей гаспадыні і прынясі кусок хлеба!
Таварыш пашоў дамоў, прыходзіць да сваей жонкі і кажэ:
— Ну, баба, што нам Бог то даў!
— А што даў?
— Вялікую кучу грошы: нам іх не пражыць дый нашым дзецям і ўнукам астанецца. Ану, запалі печ, замясі прэсную какорыну з атрутай ды зельлем! Я яму скажу, што гэта ягоная конка прыслала.
Замясіла баба какорыну з атрутай і зельлем і зараз спекла яе, а мужык запрог каня і паехаў.
А той, што астаўся грошы пільнаваць, набіў стрэльбу і думае сабе:
„Вось, як ён прыедзе, я яго і хлоп — усе грошы будуць мае, а дома скажу, што яго ня відзеў.“
