Перайсці да зместу

Старонка:Беларуская совецкая паэзія (1936).pdf/13

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

дина», дзе ён паказвае суровую карціну рабскай Нікалаеўскай Расіі:

Природа наша точно мерзость,
Смиренно-плоские поля:
В России самая земля
Считает высоту за дерзость;
Дрянные избы, кабаки,
Брюхатых баб босые ноги,
В лаптях дырявых мужики,
Непроходимые дороги,
Да шпицы вечные церквей,
С клистирных трубок снимок верный.
С домов господских вид мизерный
Следов помещичьих затей.
Грязь, мерзость, вонь и тараканы
И надо всем хозяйский кнут.
И вот что многие болваны
„Священной родиной“ зовут.

Гэты верш, дзе так многа гневу, верш, які мог з’явіцца ў друку толькі пасля рэволюцыі (надрукаваны ўпершыню ў 1924 г.), становіць сабой зусім выключную з’яву па яркасці і сіле выкрыцця. Гэты рэзкі натуралістычны малюнак поўнасцю характэрны для ілюстрацыі жыцця беларускага прыгнечанага народу.

У сваім славутым вершы «Железная дорога» Н. А. Некрасаў, паказваючы рабскую народную працу, пісаў:

Видишь, стоит, изможден лихорадкою
Высокорослый больной белорусс:
Губы бескровные, веки упавшие,
Язвы на тощих руках,