ходзілі да нас абедаць. Тадора варыць вельмі добра. Бывайце.
Ваша Барбара Дабрасёлава.
Жніўня 1.
Рады, вы, матачка, што бог вам здарэньня паслаў, у сваю чаргу за дабро дабром адслужыць і мяне адзякаваць. Я гэтаму веру, Барбарачка, і ў дабрату анельскага сэрцайка вашага веру, і не ў дакор вам кажу, — толькі ня ўпікайце мяне, як тады, што я на старасьці гадоў з панталыку зьбіўся. Ну, ужо быў грэх такі, што-ж рабіць! — калі ўжо хочаце абавязкова, каб тут грэх які быў; толькі вось, ад вас-жа, сябровачка мая, слухаць такое мне ня вельмі лёгка! А на мяне ня злуйце, што я гэта кажу; у мяне ў грудзёх, матачка, усё пераныла. Бедныя людзі капрызныя; — гэта ўжо так ад прыроды заведзена. Я гэта і раней адчуваў, а цяпер яшчэ больш адчуў. Ён, бедны чалавек, ён шмат патрабуе; ён і на сьвет божы інакш пазірае, і на кожнага стрэчнага з-пад ільба пазірае, ды вакол сябе супучаным поглядам пазірае, ды прыслухаецца да кожнага слова, ці не пра яго там што кажуць? Што, вось, які ён нехлямяжы, што ён-бы такое ўласна адчуваў, што вось, напрыклад, якавы ён будзе з гэтага боку, якавы будзе з таго боку? І вядома кожнаму, Барбарачка, што бедны чалавек горш анучкі і ніякай ні ад кога пашаны ня можа мець, што ўжо там ні пішы! Яны-ж, брудасы, гэтыя, што ўжо там ні пішы! — усё будзе ў бедным
