Старонка:Баўтручок (1934).pdf/8

Вось на лаве ён прысеў.
Эх! кажа, сьвет надаеў.
Стар, але на гэта не гляджу,
Усё-ж неяк не панутру,
Як скінеш на цяперашні сьвет,
Зараз і запляцеш.
Ён супроці мяне сеў —
Знаю — курыць захацеў.
Падаў яму капшучок,
Лучынку і сярнічок.
Ён жвава люльку налажыў,
А я табакі зажыў.
Пакашлялі, паўздыхалі,
Памалу потым пачалі.
Пачаў было я расказ свой,
Сусед кіўнуў мне галавой.
Тут я зараз дагадаўся
І гаварыць затрымаўся.
— І ня тое, кажа, пачаў баўтаць,
Я ж пытаўся, што чуваць?
Як бы вашэці сказаць;
Усё вольнасьць псямаць.
Мусіць ты ўжо дачуўся,
Як я анэгдысь вярнуўся?
Ах, каб ты было прапала,
Проста, як дурнасьць напала.
І ў галаве скрабецца,
Пакуль сказаць прыбярэцца.
Аб чым жа гэта, пытаю,
Быццам бы я і ня знаю.
А сам думаю сабе:
Знаю добра я цябе,
Знаю, што любіш упіцца
І да ўсякага прычапіцца,
Ходзіш надуўшыся, як кот,
Пакуль не дастанеш у хрыбёт
— Скора з асьмінкаю растаўся,
Як ад цябе прызастаўся.
Прадаў добра, па цане,
Барышу купіў жыд мне.