Старонка:Баўтручок (1934).pdf/17

Але каб толькі дастаў бы,
То ідучы не сьпяваў-бы.
Гэтак дагадкі вядзець.
А сама да печы ідзець.
Думаю, трэба пачаць
Каб апомніцца ня даць.
Падыходзіць яна да печы.
А я ёй бух у плечы.
Добра, думаю, ухітрыўся,
Толькі по вуху забыўся.
І ўжо хацеў размахнуцца,
Як яна магла зьвярнуцца,
Як дасьць мне нагою у жывот
Дык я паляцеў наўзнак,
А яна качарэжкаю грак ды грак.
І як зьвер разьюрылася
Ды на грудзі мне узьбілася.
Ну й што-ж. Раззлаваўся я аж страх,
А яна сядзіць на грудзях.
Хацеў у злосьці сьпіхнуць як,
Дык яна адвяла кулак
І кажа: і піснуць ня сьмееш,
А то душой загавееш.
А збавеньне ты найвышша!
Галаву чыста пакрыша,
Думаю, зачне скора даваць,
Бо не дае уставаць: —
Бабачка, душачка,
Як Бог сьвят,
Я нічым не вінават.
Праўда, каб я быў так здароў,
Мяне Баўтручок падвёў:
От, кажа, дай харашэнька
Дык і будзе мякчэнька;
Я на цябе ж не адазваўся…
Ўсё яшчэ не унімаўся:
На што, кажу, гэта малва
Яна ў мяне галава.
Усё хвалю, усё малю.
Усё на Баўтручка валю.