Старонка:Баўтручок (1934).pdf/14

Абое сабе сівенькі,
А з сабою так міленькі.
Глянеш аж сьлінка зьлятае —
Адкуль у іх міласьць такая?
Мусі зкусіў Бальзабуба
Што рассварыліся так груба.
Глядзі, што нарабілася бяды:
А ўсё ад гэтае брыды.
Помніш, як быў у нас ксёндз сівюткі,
Казаў: Вы гінеце ад вудкі.
Ужож — ён добра ведаў мусі
Казаў: п'яных і д‘ябал кусі.
Заракаўся тады і я.
Але што-ж… натура мая…
Зойдзеся з кім —
Кручок другі хлоп,
Закоціш вочы пад лоб,
Шапну навернеш на вуха
Ну й пайшла пацяруха,
Ужо тады дастанецца
Хто з цяперашніх нарвецца.
Гэтак і яна нарвалася,
Што за цяперашніх узялася.
Трэба ж было язык ткнуць,
Але я мусіў ускубнуць
Даўно на яе схрапкі меў,
Усё застрашыць хацеў,
Ня то, каб за якія грэшкі,
А проста за адны насьмешкі.
Брашы, думаю, сабе
Прыдзе пара й на цябе.
Аж анэгдысь у сераду тую
Клічуць мяне ў валасную:
Грошы кладаць у Балату —
Падавай марцову рату.
Проста хоць сайдзі з вума
Дзе-ж узяць — грошы няма.
Бядую я дзе узяць,
А яна й давай выскіляць:
— З гэтае, кажа, бяды