— А хіба-ж гэта ў нас было?
— У нас. У нашым кляштары. А дзе-ж!
— Ай, ах, ах-ах, — адно заахкаў хтосьці. — Гэта-ж трэба, у кляштар увабрацца!
— І то скажэце, васпане, што якраз ад аднаго слова адышоў, як яго хто гарматаю адкінуў. І чаму гэта?
Тут ужо той што расказваў і сам ня ведаў, што сказаць і зрабіў самае лепшае, што мог у гэтакім выпадку — зусім нічога не гаварыў больш, а значыцца прымушаны былі дагаворваць да канца тыя, што слухалі і гэтакім парадкам неўзабаве стала вядома тут перад ратушаю, а адгэтуль пайшло сярод некаторых засьцянковых жанчын і дайшло аж да касьцельнага цьвінтару, што некаторае ночы на горад меўся быць напад нейкіх грабежнікаў, а мнішка з кляштару мела ад бога шчасьце наперад усё ведаць і вышаўшы ўночы за кляштарную браму, адным словам сваім выратавала горад ад вялікага няшчасьця. А няшчасьце магло быць вялікае, бо гэтыя грабежнікі былі пасланы бальшавікамі з таго боку мяжы.
— А нікога не злавілі? — пыталі там ужо, ля касьцёлу.
— Злавілі, — знайшоўся гэтакі нехта што ведаў.
— А дзе іх злавілі?
Дык тут пачаліся дакладнасьці. Перш за ўсё знайшоўся гэтакі чалавек, што сам бачыў як сёньня зранку, «яшчэ пан пробаршч не пачынаў імшы, а толькі пан арганіст граў на арганах гадзінкі», вялі аднаго злоўленага грабежніка. Ён быў пераадзеты за абарванца, і да твару яго была прыклеена барада зусім сівая.
— А куды яго павялі?
— Ну куды-ж яго павінны вясьці! Ведама куды!
— Аааааа.
— Айяйяйяяяяяй.
— От-жа бачыце.
Тымчасам ужо хтосьці гаварыў тут, што бальшавікі больш панасылалі сюды сваіх людзей угаворваць народ, каб ён пераходзіў туды на іхні бок. Што яны там дакляроўваюць рай, а ня жыцьцё, а як толькі чалавек туды пяройдзе, дык там адразу становяцца ў яго па бакох два салдаты і гоняць чалавека секчы лес. Гэтак чалавек працуе, пакуль богу душу не аддасьць. Дык нават і варона тады ягоных касьцей ня знойдзе.
