Старонка:Арка над акіянам (1932).pdf/108

Халодны зірк мінуў жыцьцё,
паплыў ў мораку над лесам,
набраклі вочы нябыцьцём
і сталі круглымі, як месяц.

Здаецца высьлізнуць з глазьніц,
агнём шугаючы шалёным,
уніз пакоцяцца, уніз,
як камень пушчаны з адхону.

На векі страчан цьвёрды грунт,
на вейках сьмерць ужо заснула.
Шукаючы апоры пункт,
яшчэ раз ногі ўздрыгнулі,

ды не дасталі да зямлі…
І назаўсёды спруцянела
ў крутой вяровачнай пятлі
кастлявае, худое цела.

Нарысавалі цені шарж
на сьценах камяніц аддальніх,
а правады ігралі марш
жалобны, сумны пахавальны…

Застыла цела ўжо даўно,
а не разьбілася зацішша:
ня сьмела зварухнуцца ноч,
каб не парушыць ўрачыстасьць.

---