словах яны паведамілі яму, што ведаюць аб той, да якой схілялася яго сэрца. Дэлаварскія дзяўчаты не цікавілі яго! Ён быў племя, якое калісьці мела ўладарства на берагах Салёнага возера, і яго жаданні вабілі яго да народу, які жыў паблізу магіл яго продкаў. Калі ён выбраў белую дзяўчыну — значыць, так трэба. Усе маглі бачыць, што яна была прыгоднай для небяспечнага жыцця ў лясах, а цяпер — дадавалі дзяўчаты, — «мудры ўладар зямлі» перанёс яе ў тыя краі, дзе яна можа быць шчаслівай навекі.
Потым, змяніўшы свой напеў, плакальшчыцы ўспомнілі пра другую дзяўчыну — Алісу, якая плакала ў суседняй хаціне. Яны параўноўвалі яе з шматкамі снегу, з лёгкімі, белымі, чыстымі шматкамі. Яны ведалі, што яна надзвычай прыгожая ў вачах маладога воіна, які так падобны да яе па колеру скуры.
Дэлавары слухалі, як зачараваныя; па іх выразных тварах было ясна, якім глыбокім было іхнае спачуванне. Нават Давід ахвотна прыслухоўваўся да далікатных галасоў дзяўчат, і задоўга да сканчэння спеву па выразу яго вачэй, поўных захаплення, было відаць, што душа яго ўзрушана глыбока.
Разведчык — адзіны з белых, які ясна разумеў песні, — вышаў з раздум’я, у якім ён знаходзіўся, і схіліў галаву, нібы для таго, каб улавіць сэнс песні.
Калі дзяўчаты пачалі гаварыць аб тым, што чакала Кору і Ункаса, ён паківаў галавой, як чалавек, што разумее памылку іх простых вераванняў,
