Яго высокамерны і ганарысты выгляд не маглі не заўважаць яго ворагі; позіркі іх часта спыняліся на яго твары з выразам, які хоць і сведчыў аб непахіснасці іх намеру, але ясна выдаваў іхнае здзіўленне парад адважнасцю палоннага.
Зусім інакш абстаяла справа з чалавекам, якога Дункан бачыў побач з Ункасам да яго адважнага скачка. Сярод шуму і мітусні, выклікакых гэтымі нечаканымі ўцёкамі, ён аставаўся нерухомым, нібы статуя, якая паказвае ганьбу. Хоць ні адна рука не працягнулася да яго, ні адна пара вачэй не сачыла за яго рухамі, ён усё-ж увайшоў у хаціну, нібы вымушаемы да гэтага лёсам, волі якога ён падпарадкоўваўся, як відаць, без барацьбы. Хейвард скарыстаў першы выпадак, каб глянуць яму ў твар, у глыбіні душы баючыся пазнаць у ім каго-небудзь з сваіх сяброў. Але твар аказаўся незнаёмым яму і, што было яшчэ больш дзіўным, меў усе адметныя адзнакі гуронаў. Аднак, замест таго, каб змяшацца са сваімі супляменнікамі, ён сеў збоку ў сагнутай і прыніжанай позе, нібы стараючыся заняць як можна менш месца. Калі ўсе індзейцы паселі і ў хаціне зрабілася ціха, сівавалосы правадыр, ужо знаёмы чытачу, пачаў гутарку моцным голасам на мове лені-ленапаў.
— Дэлавар, — сказаў ён, — хоць ты і належыш да племя жанчын, тым не менш ты вёў сябе, як мужчына. Я накарміў-бы цябе; але той, хто падзеліць свой абед з гуронам, павінен зрабіцца яго сябрам. Аставайся спакойна да ўсходу сонца, калі мы паведамім табе сваё рашэнне.
