яны прыплылі да праліваў возера і пачалі шпарка і асцярожна прабірацца сярод бязлікіх астраўкоў.
Чынгачгук паклаў сваё вясло. Ункас і разведчык вялі лёгкае судно па заблытаных, звілістых пралівах, дзе кожны лішні фут, зроблены імі, мог наблізіць іх да якой-небудзь небяспекі. Уважлівы позірк Сагамора пераходзіў з астраўка на астравок, з аднаго зарасніка на другі; калі-ж больш чыстая прастора вады дазваляла, яго востры позірк накіроўваўся ўдоўж аголеных скал і грозных лясоў, якія нахмурыліся над вузкімі пралівамі.
Хейвард, які быў зацікаўлены прыгажосцю месца і ў той-жа час адчуваў трывогу, уважліва сачыў за ўсім і толькі што падумаў, што трывога яго не мае дастатковых падстаў, як вёслы пакінулі рухацца па сігналу, дадзенаму Сагаморам.
— Хуг! — ускрыкнуў раптам Ункас амаль у той-жа момант, як лёгкі ўдар яго бацькі па барту лодкі папярэдзіў аб набліжэнні небяспекі.
— Што такое? — запытаў разведчык. — Возера такое гладкае, нібы ветры ніколі не дулі, і я магу бачыць за цэлыя мілі па яго паверхні.
Індзеец падняў вясло і паказаў у той бок, куды быў накіраваны яго пільны позірк. Дункан паглядзеў у тым-жа напрамку. У некалькіх дзесятках футаў ад лодкі знаходзіўся адзін з нізкіх лясістых астраўкоў; ён здаваўся такім спакойным і мірным, як быццам нага чалавека ніколі не парушала яго адзіноты.
— Я нічога не бачу, — сказаў ён, — апрача сухазем’я і вады; гэта вельмі прыгожы від.
