джэнтльмена адкласці спевы да больш спрыяльнага часу.
— Гэта праўда, вы пазбаўляеце мяне вялікай прыемнасці, — з хітрай усмешкай адказала маладая дзяўчына. — Сапраўды, мне яшчэ ніколі не здаралася чуць, каб з такім майстэрствам спявалі такія бяссэнсныя словы! Я ўжо збіралася запытаць нашага спадарожніка аб прычынах такой дзіўнай неадпаведнасці, але ваш грамавы бас, Дункан, спыніў мае развагі.
— Не разумею, чаму вы называеце мой голас грамавым басам? — сказаў Хейвард, крыху пакрыўджаны яе словамі. — Я ведаю толькі адно, а іменна: што ваша бяспека і спакой вашай сястры для мяне даражэй непараўнальна больш, чым уся музыка Гендэля!
Малады афіцэр замоўк і паглядзеў у напрамку гушчару; потым скоса і з падазронасцю зірнуў на Магуа, які ішоў па-ранейшаму зусім спакойна. Убачыўшы гэта, малады чалавек усміхнуўся, яму стала смешна з уласнай трывогі: хіба не палічыў ён толькі што водбліскі святла на нейкіх бліскучых лясных ягадах за бляск зрэнкаў затоенага ў лісці індзейца? Цяпер маёр ехаў спакойна, працягваючы гутарку, спыненую мільгануўшай у яго розуме трывогай.
Але Хейвард зрабіў вялікую памылку, дазволіўшы сваёй юнай гордасці заглушыць голас асцярожнасці.
Ледзь спадарожнікі мінулі гушчар кустоў і дрэў, галіны асцярожна і бясшумна рассунуліся, і з іх выглянуў сярдзіты твар, упрыгожаны грознай баявой расфарбоўкай.
