по- прагучэў сігнал, які апавясціў англічан аб набліжэнні французаў.
Зусім іншыя сцэны адбываліся ў англійскай крэпасці. Ледзь змоўк сігнал, які папярэджваў аб набліжэнні пераможцаў, як там пачалі рыхтавацца да хуткага выступлення. Салдаты хмура ўскідвалі на плечы незараджаныя стрэльбы і станавіліся па месцах з выглядам людзей, у жылах якіх цякла кроў, яшчэ распаленая нядаўняй няўдалай барацьбой; здавалася, яны чакалі магчымасці, каб адпомсціць за крыўду, якую пацярпела іх самалюбства. Тым не менш, выступленне англічан суправаджалася строгім выкананнем ваеннага этыкета. Жанчыны і дзеці перабягалі з месца на месца; многія збіралі рэшткі сваёй мізэрнай маёмасці або шукалі вачыма сваіх мужоў і бацькоў.
Салдаты стаялі моўчкі, калі перад імі з’явіўся цвёрды, але сумны Мунро. Неспадзяваны ўдар, як відаць, трапіў яму ў самае сэрца, хоць ён намагаўся мужна вытрымаць няшчасце, якое на яго навалілася.
Спакойнае і велічнае гора старога закранула Дункана. Выканаўшы ўскладзены на яго абавязак, ён падышоў да палкоўніка і запытаў яго, чым ён мог-бы ўслужыць яму асабіста.
— Мае дачкі, — лаканічна, але выразна адказаў Мунро.
— Добрае неба! Ды хіба не зроблена ўсё, каб зрабіць іх становішча лягчэйшым?
— Сёння я толькі ваенны, маёр Хейвард, — сказаў ветэран: — усе, хто тут ёсць, маюць аднолькавае права лічыцца маімі дзецьмі.
