ныя стрэлы загрымелі над далінай, і іх грукат адбіўся ў горах і пячорах.
— Гэта з форта! — ускрыкнуў Сакалінае Вока. — А мы як дурні, беглі да лесу, проста пад нажы макуасаў!
Высветліўшы сваю памылку, невялікі атрад зараз-жа пастараўся нагнаць затрачаны час; падарожнікі напружвалі ўсе свае сілы. Дункан ахвотна перадаў Кору Ункасу, якая з радасцю згадзілася на дапамогу маладога магікана. Было ясна, што за бегляцамі гналіся разгарачоныя праследаваннем раззлаваныя салдаты.
— Літасці не даваць! — па-французску крыкнуў адзін з праследавальнікаў, які, здавалася, накіроўваў астатніх.
— Стойце, рыхтуйцеся, мае храбрацы! — раптоўна пачуўся голас зверху. — Спачатку разгледзьце ворага! Страляць уніз, калі я скамандую!
— Папа, папа! — пачулася з туману. — Гэта я, Аліса, твая Эльсі!
— Стой! — прагучэў ранейшы голас з такой трывогай і сілай, што яго гукі дасягнулі лесу і адбіліся ў ім радасным рэхам. — Гэта яна! Бог вярнуў мне маіх дзяцей! Адчыніце вароты. Наперад, мае малайцы! Не спускайце куркоў, каб не забіць маіх авечак. Адбіце французаў штыхамі.
Дункан пачуў рып іржавых петляў; кіруючыся гэтым гукам, ён кінуўся да варот і там сустрэў воінаў у цёмначырвоных мундзірах. Ён пазнаў салдат свайго ўласнага батальёна і, стаўшы на чале іх, хутка адбіў ворагаў ад умацавання.
