А Зьміцер, ведаеце, так і астаўся Зьмітрам. Са ўсімі любіць пажупіць, расказаць, растлумачыць. Зусім не задаецца, як іншы. Толькі перад людзьмі, якім ён казаў: „мінулася ваша“, гэта перад ахвіцэрамі быўшымі, ды папом любіў паказаць сябе Зьміцер ужо ня тым Зьмітрам-цяляткам, а Зьмітрам сьвядомым, новым. Яны яму:
— Вось, бачыш, ты комуністы мусіць, дык унь як адзеўся — увабраўся, а не-комуністыя горш як бывала абадраныя.
А ён:
— О, вам смачна бывалае, бо на плячох вашых блішчэлі пагоны залатыя. А цяпер угледзелі Зьмітра з гвяздою, таго Зьмітра, якога й блізка даўней не падпушчалі к сабе. Зьміцер камандзір… Я ведаю, вам гэта нясмачна. Муляе вам вочы гвязда наша чырвоная, але яна зьяе й зьяцьме, а ваша мінулася. І не падкусіць вам нас сваімі выбрыкамі, што комуністыя, дык лепш адзеты. Народ сам умее добра пазнаваць сваіх прыяцеляў і непрыяцеляў.
А папу дык таксама — ня раз даваў перцу з ягоным богам.
— Крамкі божыя, кажа, пусьцеюць, дык вы й чухаецеся.
Ну, але, не аб тое йдзе рэч.
Зьміцер ходзіць к Марылі ды зьбіраецца жаніцца і, ведама, без вянца папоўскага. Яго бацькі ўжо нічога й ня кажуць яму.
