Зьміцер пашоў у 18-ым годзе ахвотнікам у Чырвоную армію. Быў потым там на курсах і вышаў чырвоным камандзірам. І дзе ён толькі ня быў: і на кані і пад канём, як кажуць. І чаго ён толькі не рабіў? Як стане калі расказваць — дзіву даешся і проста думаеш: хлусіць хлопец і ўсё тут. Ажно не, праўда! Быў аж членам некай місіі, кажа, у Туркястане — паперкі, нават, такія мае. Ды ён такі і дасьціпны хлапец, і кемны, як у нас сьмяюцца: „з пад сучкі яйцы пакрадзе“. Ну, але гэта так сабе, да слова прышлося. Адным словам — Зьміцер то ў Маскве, то на фронце, то ў Туркястане, то зноў у Маскве, а Марыля сабе ў вёсцы дома. Пішуць, адно аднаму лісты і любяцца сабе заачы.
К Марылі тымчасам сватаюцца хлопцы, нават і багатыя. Бацькі-б гатовы ўжо і аддаць яе, а яна — ні прыступу.
— Не пайду й годзі.
Чакае на Зьмітра, а ён вось і пераяжджае на службу ў свой горад, а адтуль і да дому наведваецца.
Адзеты хораша. І — і, ніколі-б не сказаў, што гэта той самы Зьміцер, якога некалі дражнілі: „цялятка“. У бякешы зялёнай, харошай. На рукаве зьяе гвязда, на грудзёх таксама. Шапка каракулёвая, боты чуць ня хромавыя. Аж зіхаціць хлопец. Ну, думаюць, цяпер к Зьмітру ня прыступу. Ці такі-та ён возьме цяпер Марылю? Гі, ды за яго і настаўніца якая не пасароміцца цяпер пайсьці.
