Ось так за год, другі дык і прывыклі, каб гэта пра ўсё абгаварваць (а мы кожну нядзелю зьбіраліся ў школу, там у нас было ўсё) ды гуртам і рабіць свае справы. А тым часам вачавідкі ўсяго і прыбываць стала і перайначвацца.
Наша таварыства з комітэтам завялі супольную гаспадарку. Узялі да ўзадралі выган дый засеялі. Парасло жыта лепшае, як ва ўсіх. Вось мы гэта паглядзелі дый згаварыліся, — апроч пяці гаспадароў, — усё поле абрабляць супольна. Бач і палеткі льга зрабіць большыя, ды з машынаю льга праехацца, а таварыства наша к таму часу ўжо і прыдбала жняярку да двухлямешных плугоў са тры ці што; дык з таго часу і пашла гаворка, што красназорцы зямлі сцураліся. А мы ня то сцураліся, а яшчэ мацней да яе прытуліліся.
— Дык вось яно як у вас, а я думаў, што й сапраўды адцураліся да куды выехалі ці што, як мне тая баба нагаварыла, — загаварыў я і запытаўся: — А калі-ж гэта вы пазабудоваліся гэтак?
— А вось за гэтыя ўсё-ж гады. Скора, як стала савецкая ўлада, мы дзерава дасталі. А цяпер памаленьку й будуемся… Ну, я ўжо зьлезу: мне трэба вось гэтаю дарожкаю. Гэта-ж вось было балота, а гуртам ужо асушылі, цяпер хоць з канём едзь.
— То бывай здароў, — адазваўся я і заматаў пугаю, а сам сабе падумаў: „вось як му-
