Старонка:Антыгона (Сафокл) пер. з старагрэч. мовы Ю.М. Дрэйзіна.pdf/64

— 60 —

За справу слаўную панесьці злую сьмерць
За то, што брата роднага, што ў бойцы згінуў,
Непахаванага, яна не захацела
Пакінуць злым сабакам і птахом,—
Няўжо-ж яна вянка ня варта залатога?
Такая гутарка патайная ідзе.
А для мяне няма нічога даражэй
За тое, каб усё шчасьліва йшло ў цябе.
Бо бацькаў дабрабыт ёсьць слава для дзяцей
Найбольшая, а слава бацьку—дабрабыт дзяцей.
Ў душы сваёй ты не насі такога зданьня,
Што толькі тое правільна, што кажаш ты.
Бо той, хто думае, што ён адзін разумны,
Ўладае словам, як ніхто, вяліч душы
Адзін ён толькі мае, той у жыцьці
Пусты брахун аказваецца потым толькі.
Бо нават мудрацу ня сорамна ніколі
Вучыцца шмат чаму й ня быць занадта ўпартым.
І бурны струмень так мілуе тыя дрэвы,
Якія гнуцца перад ім, а тыя,
Што ня згінаюцца, з карэньнем вырывае.
Калі й марак ня хоча скласьці парусоў
Прад бурай, карабель яна перавярне,
I на кілю тады пачне плысьці марак.
Ня будзь-жа ўпарты, бацька, свой прысуд зьмяні,
Бо калі я, малодшы, думку мець сваю
Магу, кажу я, што вышэй за іншых толькі той,
Хто будзе поўны мудрасьці заўсёды.
Калі-ж ня так, бо мала гэткіх ёсьць людзей,
Дык слухаць трэба тых, хто раіць добра.