Крэонт
Так, сын мой, гэтак трэба й думаць і лічыць
Усё ніжэй за бацькаўскае зданьне.
I вось чаму дзяцей мы паслухмяных любім,
Калі ў сям‘е такіх мы маем. То-ж яны
Ідуць супроць бацькоўскіх ворагаў, сябра-ж
Яны шануюць так, як бацька сам.
Што-ж нам сказаць аб тым, хто нарадзіў
Дзяцей благіх? Ён нарадзіў бяду
Сабе і сталы сьмех для ворагаў сваіх.
Так і цяпер, мой сын, ты розуму ня страць
Жанчыны дзеля, што дае табе пацеху.
Бо ведай, што, калі благая жонка ў хаце,
Халоднымі табе яе абоймы будуць,
Ео дрэнны друг—найгоршая бяда.
З пагардаю, як ворага, адкінь яе,
Няхай другіх сабе шукае пад зямлёй.
Адкрыта я яе высьведчыў, што яна,
Адна з усіх пашла супроць загаду.
Прад грамадзянамі ня буду брахуном,
Але заб‘ю яе. Няхай Зэвэса кліча
Сямейнага. Бо родным я калі дазволю
Ісьці супроць мяне, тым больш чужыя пойдуць.
Калі хто ува ўласнай хаце будзе добрым,
Ў дзяржаўных справах той карысьць нам прынясе.
А хто пачне пераступаць законы
Альбо надумаецца йсьці супроць цароў,
Таму ніколі я ня дам пашаны.
Каго народ абраў, таму будзь паслухмяны
