Гэта старонка не была вычытаная
Крэонт
Нічога больш. Вось ўсё, чаго жадаю.
Антыгона
Чаму-ж яшчэ марудзіш? Словы ўсе твае
Мне прыкрыя і будуць прыкрымі заўсёды.
Дый і табе таксама я зрабіла прыкрасьць.
(У задуменьні)
Але-ж чым я магла-б здабыць такую славу,
Якую я здабыла, брата пахаваўшы?
(Да хору)
Вы ўсе згадзіліся-б, што я зрабіла добра,
Калі-б не замыкаў вам вуснаў страх.
Крэонт
Так думаеш адна з усіх Кадмейцаў[1] ты.
Антыгона
Такія-ж думкі ў іх, і толькі прад табой маўчаць.
Крэонт
Ня сорамна табе ня быць з усімі разам?
Антыгона
Я не саромлюся аддаць пашану брату.
- ↑ Кадмейцы—тэбанцы, бо горад Тэбы закладзены быў Кадмам.
