Старонка:Антыгона (Сафокл) пер. з старагрэч. мовы Ю.М. Дрэйзіна.pdf/39

— 35 —

Сьлядоў калёс. Няведама, хто злодзей быў.
Калі-жа раніцаю вартаўнік нам паказаў
На то, зрабілася і жудасна і дзіўна ўсім.
Ня бачны труп быў, але ня быў пахаваны,
На ім быў толькі слой пяску, каб ня было граха.
Ня бачылі мы ніякіх сьлядоў, каб зьвер
Прыходзіў ці сабака, й труп цягнуў.
I лаянка тады пачулася між нас,
Бо лаяў вартаўнік вартаўніка, і бойка,
Здавалася, пачнецца—хто-б яе стрымаў?
I кожны з нас мог быць, хто справу ту зрабіў,
I ў той-жа час ніхто,—пазнаць было ніяк.
Гарачае жалеза ў рукі ўзяць гатоў
Быў кожны з нас, і праз агонь прайсьці, багоў
У сьведкі клікаць, што тэй справы не рабіў
I што ня ведае зусім, хто раіў тое
Зрабіць і хто сапраўды тую рэч зрабіў.
Калі-ж ў шуканьнях нашых посьпеху мы не знашлі,
Такое з нас адзін сказаў, што мы усе
Ад страху голавы спусьцілі ўніз, бо мы
Пярэчыць не маглі таму й ня ведалі,
Што нам рабіць цяпер, каб ня было бяды.
I слова то было, што трэ‘ паведаміць
Цябе аб справе тэй, нічога не таіць.
Згадзіліся мы ўсе. Бяздольніка мяне
Праз жэрабя абралі ўцеху тую ўзяць.
I вось я тут. Ні ты, ні я таго
Ня хочам. Ведама-ж, што на таго, хто злыя
Прыносіць весткі, як на ворага глядзяць.