Сябра свайго, таго нікчэмным я лічу.
Будзь сьведкам мне Зэвэс, хто бачыць ўсё заўсёды,
Ня буду я маўчаць замест шукаць ратунку,
Калі ў якіойсь бядзе я ўбачу нашы горад.
Ніколі й бацькаўшчыны ворага лічыць
Ня буду я сябром, бо ведаю я добра,
Што ў ёй аднэй ратунак, і сяброў сабе.
Калі ідзем на дапамогу ёй, мы робім.
Такімі думкамі ўзмацню я нашы горад.
І, згодна з гэтым я загад агаласіў
Ўсім грамадзянам аб Эдыпавых сынох.
Я Этэокля, што змагаючыся згінуў
За бацькаўшчыну, ўсіх адвагай перамогшы,
Схаваць ў магіле загадаў і споўніць ўсё,
Абрады ўсе зрабіць, як варты той герой;
А брата роднага, Полініка, які,
Зьвярнуўшыся з уцёку, папаліць хацеў
Зямельку родную, багоў спрадвечных храмы
Дашчэнту, ўпіцца роднаю крывёй жадаў
І грамадзян усіх павесьці у няволю,
Я загадаў ўсім грамадзянам, каб ніхто
Яго не пахаваў, ня ліў-бы сьлёз аб ім,—
Няхай ляжыць ён на зямлі ганебна
Драпежным птахам і сабакам смачнаю спажывай.
Такі пагляд мой, і ніколі ад мяне
Пашану злы ня будзе мець, як добры.
Хто-ж любіць бацькаўшчыну, той, пакуль жыве,
Дый пасьля сьмерці будзе чэсьць мець ад мяне.
