І ён выцягнуў стары драўляны чаравік з адколатым перадком і паклаў у яго варону.
— Ды гэта-ж цэлы абед!- сказала каралеўна. — Толькі дзе-ж мы возьмем падліўкі?
— У мяне ў кішэні, — адказаў Ганс-Дурань. — У мяне яе больш як трэба.
І ён паліў варону гразёю з кішэні.
— Вось гэта я люблю, - сказала каралеўна.- Ты па слова ў кішэнь не лазіш. Цябе я і вазьму за мужа. Але ведаеш, кожнае слова, што мы сказалі і скажам, запісваюць і друкуюць у ранішняй газеце. Бачыш, ля кожнага акна тры пісары ды яшчэ старшы пісака. Горш за ўсіх самы галоўны, ён-жа ж нічога не разумее.
Гэта ўжо яна наўмысля сказала, каб напалохаць Ганса Дурня. І ўсе пісцы пры гэтым заіржалі і пасадзілі на падлозе па тлустай кляксе.
— Вялікія паны, як відаць, - сказаў Ганс-Дурань. - Зараз я пашаную самага галоўнага.
І ён, нядоўга думаючы, вывярнуў кішэні і заляпіў галоўнаму пісару ўвесь твар гразёю.
— Спрытна! — сказала каралеўна — У мяне-б так не вышла. Ну, ды я падвучуся.
І зрабіўся Ганс-Дурань каралём; ажаніўся, надзеў карону і сеў на трон.
Мы-ж узялі ўсё гэта прама з газеты галоўнага пісара, хоць ёй давяраць і нельга.
Крэсіва
Ішоў салдат па дарозе: раз-два! раз-два! Ранец за спіной, шабля пры баку. Ён ішоў дадому з вайны. І раптам па дарозе сустрэлася яму вядзьмарка. Ведзьма была старая і страшная. Ніжняя губа ў яе адвісла да самых грудзей.
— Здарова, служывы!- сказала ведзьма.—Якая ў цябе добрая шабля і вялікі ранец! Вось бравы салдат! Усё у
