нікам. На канапе ляжалі дзве вышытыя падушкі-рознакаляровыя, прыгожыя і дурныя.
Пачаўся спектакль. Публіку прасілі хлопаць, шчоўкаць, страляць, звінець — колькі ўлезе. Але хлыст заявіў, што ён не хлопае старым, а толькі маладым жанчынам ды і то незамужнім або не маючым яшчэ жаніхоў.
— А я дык хлопаю ўсім! - сказала добрадушная хлапушка.
— Ну, трэба ведаць і сабе цану! - сказала плявальніца.
Так разважала публіка ў часе спектакля.
П'еса была дрэнная, але разыгралі яе добра, акторы паказваліся перад публікай толькі размалёваным бокам. Ды і нядзіва: яны былі зроблены так, што з другога боку на іх і глядзець не хацелася.
Такім чынам усе ігралі як жывыя, толькі дрот у іх быў досыць доўгі; але затое некаторым акторам гэта дало магчымасць высунуцца наперад. Склееная лялька ад захаплення проста "з сябе вышла" і так хвалявалася, што шыя ў яе зноў расклеілася. А свіння так расчулілася, што захацела ўзнагародзіць каго-небудзь з артыстаў; але толькі пасля смерці, ды і то, каб яны былі пахаваны разам у яе файмільным склепе.
Спектакль так спадабаўся ўсім, што яны забыліся пра чай і на ласункі.
Такі спектакль называўся ў іх гульнёй у людзей. У гэтым, вядома, не было нічога дрэннага, бо гэта-ж была толькі адна гульня, у часе якой артысты думалі толькі аб сабе ды аб тым, што скажа аб іх ігры багатая свіння.
А тая многа думала: аб тым, куды дзець грошы, калі яна ўжо напоўненая; каму пакінуць іх, калі ёй можа прыдзецца памерці...
І раптам- трах! Свіння паляцела з шафы і разляцелася на кавалкі. Грошы закруціліся, заскакалі так, што глядзець на іх было весела. Дробныя манеткі закружыліся на месцы, а буйнейшыя каціліся павольна, важна.
Вызваленыя грошы пасля гэгага пайшлі вандраваць па свеце, а чарапкі ад свінні былі выкінуты на сметнік.
Адным словам, гульня вышла зусім як у людзей.
