то можаш вываліцца. І не ўсе-ж падаюць зверху так удала, як я — без ніякай шкоды.
— Квак! — сказала маладая жаба, як чалавек сказаў-бы: ах! Надта ўжо ёй хацелася пабываць наверсе, паглядзець на белы свет, на тамтэйшую зелень. І вось, на другі дзень поўнае вядро, падымаючыся ўгару, выпадкова затрымалася каля таго каменя, на якім сядзела маладая жаба. Усё ў сярэдзіне яе так і затрапятала: яна скокнула ў вядро з вадой і схавалася на самае дно. Вядро паднялі ўверх і вылілі ваду.
— Ах ты, каб цябе! - ускрыкнуў работнік, убачыўшы жабу. —Зроду не бачыў такой поскудзі!
І ён наском свайго, драўлянага чаравіка так штурхнуў жабу, што ледзь не скалечыў яе. Усё-ж такі яна выратавалася ў высокім зарасніку крапівы і стала азірацца навакол. Крапіва была густая — сцябло да сцябла, але сонца прасвечвала паміж сцяблоў і праз лісці. Для жабы такі зараснік быў усё роўна, што для нас лес, асветлены сонцам.
— Тут куды, куды прыгажэй, як там унізе, у студні! Я нават гатова астацца тут на ўсё сваё жыццё! — сказала маладая жаба.
Праляжала ў зарасніку гадзіну, праляжала другую.
— А што-ж там далей? Калі ўжо я забралася так далёка, то трэба прабрацца і яшчэ далей.
Яна папаўзла шпарка, як толькі магла, і выпаўзла на дарогу. Сонца свяціла на жабу, пыл яе пудрыў, а яна паўзла ды паўзла праз дарогу.
— Вось дзе сухата, — сказала маладая жаба. — Можа нават і занадта суха. У мяне ў горле перасохла.
Вось яна дапаўзла да канавы. Па баках канавы раслі незабудкі і тавалга, а непадалёк цягнулася жывая агарожа з бузіны і белага цярноўніку. Віўся тут па тычынах і ўюнок. Залюбавацца можна было ўсімі гэтымі кветкамі ды лісточкамі. І яшчэ лётаў тут матылёк. Жаба прыняла яго за кветку, якая зляцела са сцябельчыка, каб лепей было агледзецца навакол. Для жабы гэта было так зразумела.
— Вось, каб і мне палятаць!- уздыхнула яна. - Квак! Ах!.. Якое хараство!
