пункту погляду ён быў непрактычны, няспрытны фантазёр, але, як чалавек, быў і добры і разумны.
А калі мы захацелі-б ахарактарызаваць яго з нашага пункту погляду, дык можна было-б сказаць, што гэта быў чалавек, як у нас кажуць, ні рыба, ні мяса. Ён адарваўся ад гандляроў, але ня прыстаў ні да якой іншай катэгорыі людзей. Ён сьвядома ніколі нічога дрэннага не рабіў бедным, простым людзям, часта, калі трапляўся выпадак, памагаў ім, але разам з тым яму ніколі ня прыходзіла думка, як жывуць гэтыя людзі, якое іх становішча. Наогул кажучы, ён нібы плаваў на паверсе жыцьця.
Раптам на другім беразе нешта затрашчала. Абодва зірнулі ў той бок і ўбачылі, што праз зарасьнік праціскаецца да вады насарог.
— Бадак! — шапнуў Нонг, і абодва ўхапіліся за стрэльбы.
Але трывожыцца ім ня было чаго. Становішча іх было такое выгаднае, што лепей і прыдумаць нельга. Гэты бераг быў сушэйшы і вышэйшы, тут можна было спакойна ляжаць, схаваўшыся ў траве, а зьвер быў за рэчкай. Піп нават дрыжаў ад хваляваньня і нецярплівасьці. Насарог спакойна падыходзіў, апусьціўшы галаву, і нічога ня бачыў. Вось паказалася яго галава з адным рогам на носе.
Піп ня вытрымаў і стрэльнуў, крыху зарана і дрэнна прыцэліўшыся. Скура насарога такая тоўстая, што нават куля не заўсёды можа яе прабіць, асабліва, калі трапіць хоць трохі наўскасок. Дзеля гэтага спрактыкаваныя паляўнічыя стараюцца трапіць пад пахі. А цэліцца ў пакаты лоб яшчэ болей нязручна, бо ў такім выпадку можна чакаць, што куля сьлізгане. Так яно і зрабілася.
Не пасьпелі яны стрэльнуць яшчэ раз, як насарог узьняў галаву, зароў і кінуўся проста на людзей. Адным махам пераскочыў ён праз неглыбокую ручаіну і апынуўся на другім беразе, супроць паляўнічых. Усё гэта здарылася з такой хуткасьцю, што яны ледзь пасьпелі ўскочыць на ногі, ужо ня думаючы аб абароне. Не памятаючы сябе ад жаху, кінуліся яны ў лес, адчуваючы за сабой тупат зьвяругі. Піп нават не пасьпеў схапіць стрэльбу, а Нонг хоць і схапіў, але па дарозе пас ад яе зачапіўся за куст і прыйшлося выпусьціць яе з рук.
Ужо праз дзесятак крокаў стала відавочным, што ўцячы ад зьвера нельга. Нонг дык той яшчэ аперадзіў Піпа на некалькі крокаў, але апошні зараз павінен быў загінуць. І калі насарог ужо ледзь не дакрануўся да плячэй Піпа, той у апошні момант, неяк несьвядома, схаваўся за тоўстае дрэва.
Насарог з разгону прабег міма і заўважыўшы перад сабой другога чалавека, пабег далей ужо за ім. Праз некалькі крокаў і Нонг зрабіў тое самае, што і Піп. Насарог і цяпер прабег міма, але зараз-жа завярнуўся назад. Нонг схаваўся за другі бок, — насарог за ім і ўбачыў Піпа, які быў на гэтым баку.
77
