Хціва і потайна піло.
І, жадало ўсьцяж свабоды,
Каб упіцца ім магло.
Маці перасьцярагала,
Каб не зганьбіла іх дом,
Але бедная ня знала,
Што ўжо было па ўсём.
А віноўнік уцякая
Шукаць шчасьця ў белы сьвет,
З сабой Рузю намаўляя,
Каб скрыць ганьбы яе сьлед.
Эх, ты Рузя дарагая,
Зьгінеш беднаямая!
Жыцьцём сьцёртая, старая,
Матка што пачне твая?
Пойдзе без пары ў магілу;
Скаратаяш яе век.
А застацца не над сілу,
Знасіць сорам, ганьбу, зьдзек!
Папрок вечны, нараканьня;
Супакою ані чуць:
Жыцьцё горкім табе стане;
Сьлязьмі вочы заплывуць.
Чым пацешыш ў гэту пору,
Дні маркотныя свае?
Будуць рады, твайму гору,
Ўсе зайздросьніцы твае!
Сядзіць Рузя і гаруя,
Не знаходзіць болей слоў,
А пад сэрцайкам нуртуя
І дзіцятка і любоў.
І жаль маткі, што як з сонцам
Столь пражыла дзён сваіх!
І тых кветак, пад ваконцам,
Што любіла гэтак іх.
Ужо соняйка высока,
Асьвячая Божы сьвет:
Рузя з мілым ужо далёка,
На сустрэчу шчасьця й бед.
— о —
Прышло лета, наступілі
Зімы сумнай халады,
А пра Рузю ўсе забылі
І зацерліся сьляды.
Толькі матка не забыла
